คุณชายพันธุ์โชะ โคฮินาตะ มิโนรุ คาราเต้แสนหวาน สังเวียนของลูกผู้ชายตัวจริง

เขียนในค่ำคืนที่อ่านเล่ม31ค้างอยู่ เพราะยังไม่กล้าติดตามชะตากรรมของเจ้าคนแฟนดุ---ซึ่งไม่ช่ายยยพระเอกของเรื่องนะจ๊ะ

ส่วนพระเอกของเรื่อง หน้าตาก็ดี๊ดี แต่เบื่อจะลุ้นเสียอย่างนั้น ซึ่งช่วยไม่ได้ เพราะการ์ตูนเรื่องนี้กระจายบทให้นักแสดงสมทบเล่นกันเสียคุ้ม เพลินจนลืมนึกถึงเจ้าหน้าหวาน โคฮินาตะ

ที่ฮาสุดๆช่วงนี้คงเป็น รุ่นพี่ทึนทึกกับปริศนาแหนมตุ้มจิ้วที่หายไป(หรือยังหนอ) ของแม่สาวผมทองนมตู้ม

นึกแล้วก็อยากให้คนวาดพลิกโผอะไรสักอย่าง เพราะถ้ารุ่นพี่ทึนทึกต้องอกหัก คงน่าสงสารแย่เลย

แม้คุณชายพันธุ์โชะ เป็นการ์ตูนต่อสู้ที่เน้นต่อสู้จริงๆไม่ใช่แค่น้ำจิ้มพอให้เอ่ยอ้างว่า การ์ตูนกีฬาเฟ้ย อย่างหลายๆเรื่อง แต่กลับไม่ใช่การ์ตูนที่ผู้หญิงต้องเมินหน้าหนี เพราะนอกจากลายเส้นที่เบาสบายแต่เก็บรายละเอียดได้ดีแล้ว การวางโครงสร้างของความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครแต่ละตัวก็ทำได้สมบูรณ์แบบอีกด้วย บางครั้งอาจยกพื้นที่สักตอนสองตอนให้กับเรื่องรักๆปนฮา แต่ไม่เคยยืดยาวเป็นละครน้ำเน่าเด็ดขาด

ส่วนการต่อสู้แต่ละครั้ง/ละคู่ นั้น ไม่รู้เพราะตัวเองเป็นคนไม่ชอบเดาล่วงหน้าหรือเปล่า ไม่ใช่ "อ่านขาดสปีชี่" เสียด้วย จึงลุ้นระทึกได้ตลอด ว่าคนวาดจะกำหนดให้เป็นอย่างไรต่อไปในเรื่องการแพ้ชนะ

บางครั้งคู่เดียวสองเล่มยังไม่จบ....แต่ไม่มีคำว่าน่าเบื่อ เพราะคนวาดสร้างให้กลับไปกลับมาจนพร้อมจะปลงถ้าคนที่เชียร์แพ้ (เฮ้อ)

อ้อ เรื่องนี้พระเอกไม่วายนะคะ นางเอกน่ารักด้วยแหละ

ส่วนแหนมตุ้มจิ้วนั่นเป็นเรื่องส่วนบุคคล ได้แต่หวังว่า แหนมปลอม!!